OneFS: Najlepsze praktyki dotyczące ustawień klienta NFS

Obsługiwane wersje protokołów

Obecnie PowerScale OneFS obsługuje NFS w wersjach 3 i 4. NFS w wersji 2 nie jest obsługiwany.

NFSv3

NFS w wersji 3 jest obecnie najczęściej używaną wersją protokołu NFS i ogólnie uznaje się, że posiada najszerszy zakres adopcji klienta i oprogramowania do zarządzania plikami. Poniżej przedstawiono kluczowe komponenty tej wersji:

• Bezstanowa — klient technicznie nie ustanawia nowej sesji, jeśli ma prawidłowe informacje dotyczące proszenia o pliki itp. Umożliwia to proste przełączanie awaryjne między węzłami OneFS za pośrednictwem pul dynamicznych adresów IP.
• Informacje o użytkowniku i grupie są przedstawiane numerycznie — klient i serwer przekazują dane użytkownika za pomocą identyfikatorów numerycznych, dzięki czemu ten sam użytkownik może pojawiać się pod różnymi nazwami między klientem a serwerem.
• Blokowanie plików odbywa się poza pasmem — w wersji 3 NFS do wykonywania blokad używany jest protokół pomocniczy o nazwie NLM. Wymaga to od klienta udzielania odpowiedzi serwerowi na komunikaty RPC w celu potwierdzenia przyznania blokady itd.
• Może przebiegać przez protokół TCP lub UDP — ta wersja protokołu może działać za pośrednictwem protokołu UDP zamiast TCP, pozostawiając obsługę utraty i ponownej transmisji oprogramowaniu zamiast systemu operacyjnego. Zawsze zalecamy używanie protokołu TCP.

NFSv4

NFS w wersji 4 jest najnowszą główną wersją protokołu NFS i jest coraz częściej wprowadzany. Obecnie NFSv4 jest ogólnie mniej wydajny niż wersja 3 w odniesieniu do tego samego przepływu pracy ze względu na większą liczbę zadań mapowania tożsamości i śledzenia sesji wymaganych do udzielenia odpowiedzi. Oto niektóre z najważniejszych różnic między wersjami 3 i 4

• Stanowy — NFSv4 używa sesji do obsługi komunikacji, ponieważ zarówno klient, jak i serwer muszą śledzić stan sesji, aby kontynuować komunikację.
  • W wersjach starszych niż OneFS 8.X klienci NFSv4 wymagali statycznych zbiorów adresów IP w PowerScale lub mogły wystąpić problemy.
• Informacje o użytkowniku i grupie są przedstawiane jako ciągi znaków — zarówno klient, jak i serwer muszą rozwiązać nazwy przechowywanych informacji numerycznych. Serwer musi wyszukać nazwy, aby je przedstawić, podczas gdy klient musi zmienić ich mapowanie na cyfry.
• Blokowanie plików odbywa się w paśmie — wersja 4 nie używa już osobnego protokołu do blokowania plików, a zamiast tego ustawia dla nich typ wywołania, który zwykle składa się z poleceń OPEN, CREATE lub WRITE.
• Połączenia złożone — wersja 4 może połączyć serię wywołań w jednym pakiecie, co umożliwia serwerowi przetworzenie ich wszystkich i udzielenie odpowiedzi na końcu. Służy to do zmniejszenia liczby wywołań związanych z typowymi operacjami.
• Obsługuje tylko protokół TCP — w wersji 4 system NFS pozostawia obsługę straty i ponownej transmisji systemowi operacyjnemu.

NFSv4.1 i nowsze

Wersje NFSv4.1 i 4.2 są dostępne od wersji OneFS 9.3   

Tutaj znajdują się oficjalne informacje o wersji 9.3:

https://dl.dell.com/content/docu105998_powerscale-onefs-9-3-0-0-release-notes.pdf?language=en_us
 

Opcje montowania

Chociaż nie mamy sztywnych wymagań dotyczących opcji montowania, to mamy pewne zalecenia dotyczące podłączania klientów. Nie podano określonych ciągów montowania, ponieważ składnia używana do definiowania tych opcji różni się w zależności od używanego systemu operacyjnego. Należy zachować dokumentację konserwacji dystrybucji w celu uzyskania szczegółowej składni montowania.

Definiowanie ponownych prób i limitów czasu

PowerScale zazwyczaj bardzo szybko odpowiada na komunikację z klientem, jednak w przypadkach, gdy węzeł utraci zasilanie lub połączenie z siecią, przejście adresów IP do węzła funkcjonalnego może zająć kilka sekund, więc ważne jest, aby posiadać poprawnie określone wartości limitu czasu i ponowienia próby. PowerScale zazwyczaj zaleca limit czasu wynoszący 60 sekund, aby uwzględnić najgorszy scenariusz przełączania awaryjnego i dwie ponowne próby przed zgłoszeniem awarii.

Montowanie miękkie i twarde

Twarde zamontowania powodują, że klient ponawia próbę operacji w nieskończoność przy upływie limitu czasu lub błędzie. Zapewnia to, że klient nie odłącza zamontowanego medium w sytuacji, gdy klaster PowerScale przenosi adresy IP z jednego węzła do drugiego. Z kolei zamontowanie miękkie zgłosi błąd i wygasi zamontowanie, po czym zażąda ponownego zamontowania w celu przywrócenia dostępu po przesunięciu adresu IP.

Zezwalanie na przerwanie

Domyślnie większość klientów nie zezwala na przerwanie oczekiwania wejścia/wyjścia, co oznacza, że nie można użyć klawiszy ctrl+c itp. do zakończenia oczekującego procesu, jeśli klaster przestaje opowiadać, dodanie opcji interrupt umożliwia normalne przekazywanie tych sygnałów.

Porównanie lokalne z blokowaniem zdalnym

Podczas montażu eksportu NFS można określić, czy podobne rozwiązanie będzie wykonywać blokadę lokalnie, czy też za pomocą koordynatora blokady w klastrze. Większość klientów domyślnie stosuje blokowanie zdalne i zazwyczaj jest to najlepsza opcja, gdy wielu klientów będzie korzystać z tego samego katalogu, jednak korzystanie z blokowania lokalnego może przynieść zysk wydajności, gdy klient nie musi współdzielić dostępu do katalogu, z którym pracuje. Ponadto niektóre bazy danych i oprogramowanie będą korzystać z lokalnego blokowania, ponieważ mają one własny podmiot koordynujący.